சேச்சி டீச்சருடன்

 

மேரி:

ஒரு குடும்ப பயணமும் புதிய பந்தமும்

வாழ்க்கை நம்மை எதிர்பாராத திருப்பங்களுக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. சில உறவுகள் நம்மை மாற்றுகின்றன, சில பாடங்களை கற்றுத் தருகின்றன. இந்தக் கதை, ஒரு குடும்ப மனிதனின் வாழ்க்கையையும், எதிர்பாராத ஒரு சந்திப்பையும் பற்றியது. குடும்ப மதிப்புகள், பொறுப்புகள், மற்றும் வாழ்க்கையின் தேர்வுகளை மையமாக வைத்து இந்தப் பதிவு ஒரு உணர்ச்சிகரமான பயணத்தை விவரிக்கிறது.

ஒரு வழக்கமான வாழ்க்கை

நான் திருமணமாகி, மனைவி மற்றும் இரு குழந்தைகளுடன் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்து வந்தேன். என் பிள்ளைகள் ஒரு ஆங்கிலோ-இந்தியன் பள்ளியில் படித்து வந்தனர். ஒவ்வொரு காலையும், எனது புல்லட் பைக்கில் அவர்களை பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்று, பின்னர் அலுவலகம் செல்வது என் வழக்கமாக இருந்தது. மாலையில், என் மனைவி தனது ஸ்கூட்டியில் பிள்ளைகளை அழைத்து வருவாள்.

ஒரு காலை, வழக்கம்போல் பிள்ளைகளை தயாராக்கி, "சீக்கிரம் கிளம்புங்க, ஆபிஸுக்கு சீக்கிரம் போகணும்!" என்று மனைவியிடம் சொல்லி, பிள்ளைகளுடன் பள்ளிக்கு கிளம்பினேன். பள்ளி வளாகத்தில் அவர்களை இறக்கிவிட்டு, வண்டியை திருப்பும்போது, ஒரு பெண்ணைப் பார்த்து அசந்து போனேன். சாமுத்திரிகா லட்சணத்துடன், மலையாள நடிகை ஹனி ரோஸைப் போல அழகாக, ஷிபான் புடவையில் கம்பீரமாக வந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் என்னைக் கடந்து பள்ளிக்குள் சென்றவுடன், சில வினாடிகள் மெய்மறந்து நின்று, பின்னர் அலுவலகம் சென்றேன். அன்று முழுவதும் அவளது முகமே நினைவில் நின்றது.

ஒரு ஆசிரியையின் சந்திப்பு

மறுநாள், பிள்ளைகளை பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்றபோது, அதே பெண் என்னை நோக்கி வந்தாள். மலையாளம் கலந்த தமிழில், "எக்ஸ்கியூஸ் மீ, சார்," என்று பேச ஆரம்பித்தாள். அவள் பெயர் மேரி, பள்ளியில் ஆசிரியையாக பணிபுரிவதாகவும், என் மகன் பிரவீனின் வகுப்பு ஆசிரியை என்றும் கூறினாள். "பிரவீனுக்கு அறிவியல் பாடத்தில் பலவீனமாக உள்ளான். டியூஷன் வைத்தால் நல்லது," என்று அறிவுறுத்தினாள். நான், "சரி, என் மனைவியிடம் பேசி நாளை பதில் சொல்கிறேன்," என்று கூறி, வண்டியைத் திருப்பினேன். சைடு மிரர் வழியாகப் பார்த்தபோது, மேரி லேசான புன்னகையுடன் என்னைப் பார்த்துவிட்டு உள்ளே சென்றாள்.

அன்று இரவு, மனைவியிடம் இதைப் பற்றி பேசினேன். அவளும் மறுநாள் என்னுடன் பள்ளிக்கு வருவதாக ஒப்புக்கொண்டாள். மறுநாள், காரில் மனைவி மற்றும் பிள்ளைகளுடன் பள்ளிக்குச் சென்றோம். மேரியை மனைவிக்கு காட்டி, "நீ பேசு, நான் காரில் இருக்கிறேன்," என்று அனுப்பினேன். மனைவி மேரியிடம் பேசி, மாலை 5 முதல் 6:30 மணி வரை பள்ளியில் டியூஷன் எடுக்க மேரி ஒப்புக்கொண்டதாகவும், மாதம் 1500 ரூபாய் கட்டணம் என்றும் கூறினாள். "சரி, பையனுக்கு நல்லதுக்குதானே," என்று நானும் ஒப்புக்கொண்டேன்.

ஒரு புதிய நட்பு

மூன்று மாதங்கள் இப்படியே சென்றன. ஒரு நாள், மேரியிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. "சார், பிரவீன் நல்லா படிக்கிறான், தேர்வுக்கு பயப்பட வேணாம்," என்று கூறினாள். நான், "நீங்க பற்றி கொஞ்சம் சொல்லுங்க," என்று கேட்க, "ப்ரீயா இருந்தா எங்க வீட்டுக்கு வாங்க," என்று அழைத்தாள். அவள் வாட்ஸ்ஆப்பில் அனுப்பிய முகவரியைப் பார்த்தபோது, எங்கள் தெருவில் இருந்து நான்காவது தெருவில் அவள் வீடு இருப்பது தெரிந்தது.

அந்த ஞாயிறு மாலை, மனைவியிடம் வெளியே செல்வதாகக் கூறி, மேரியின் வீட்டுக்கு சென்றேன். மெரூன் நிற சுடிதாரில் அவள் அழகாக இருந்தாள். "என்னங்க, தனியா இருக்கீங்களா?" என்று கேட்டேன். "இல்ல, அம்மாவும் இருக்காங்க, ஆனா உடம்பு சரியில்லாமல் ரூமில் இருக்காங்க," என்று பதிலளித்தாள். அவள் தேநீர் கேட்க, "சாப்பிட்டு வந்தேன், வேண்டாம்," என்றேன்.

மேரி என் அருகில் அமர்ந்து, தனது கதையைப் பகிர்ந்தாள். "நான் கேரளாவில் பிறந்து வளர்ந்தேன். சிறு வயதில் அப்பா இறந்துவிட்டார். அம்மா கஷ்டப்பட்டு என்னைப் படிக்க வைத்தாங்க. கல்லூரி முடித்து, இங்கு பள்ளியில் வேலை கிடைத்து, அம்மாவுடன் இங்கு வந்தேன்," என்று கூறினாள். "கல்யாணம் செய்யலாமே?" என்று கேட்டேன். "நகை, பணம் இல்லாதவளை யார் கல்யாணம் செய்வாங்க? வயசும் 28 ஆகுது," என்று சிரித்தாள். "28ஆ? தெரியவே இல்லையே!" என்று ஆச்சரியப்பட்டேன்.

ஒரு மழை இரவு

பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, திடீரென மழை பெய்ய ஆரம்பித்தது. "சார், மழை பலமா பெய்யுது, இன்னைக்கு இங்கேயே தங்க முடியுமா?" என்று மேரி கேட்டாள். உள்ளுக்குள் மகிழ்ந்தாலும், "சரி, மனைவிக்கு போன் செய்து சொல்றேன்," என்று கூறி, மழையில் மாட்டிக்கொண்டதாக மனைவியிடம் கூறி, நண்பர் வீட்டில் தங்குவதாகச் சொன்னேன்.

மேரி ஒரு வேட்டியைக் கொண்டு வந்து, "இது அப்பாவோடது, கட்டிக்கோங்க," என்றாள். நான் வேட்டி கட்டி, இரவு உணவுக்கு சிக்கன் கிரேவியும் சப்பாத்தியும் சாப்பிட்டோம். பின்னர், மேரி, "மாடி ரூமுக்கு போங்க, அம்மாவுக்கு சாப்பாடு கொடுத்துட்டு வரேன்," என்று கூறினாள். மாடி அறையில் கட்டில் இல்லாமல், தரையில் பெட் மட்டும் இருந்தது. இரவு 10:30 மணிக்கு, மேரி ஒரு நைட்டியில், பால் டம்ளருடன் வந்தாள்.

"ஏட்டா, தூங்கிட்டீங்களா?" என்று கேட்டாள். "இல்ல, சும்மா படுத்திருந்தேன். ஏட்டானு என்ன?" என்று கேட்டேன். "எங்க ஊரில் புருஷனை அப்படித்தான் கூப்பிடுவாங்க," என்று சிரித்தாள். "நாம புருஷன்-பொண்டாட்டி இல்லையே!" என்றேன். அவள் பால் டம்ளரை என்னிடம் நீட்ட, நான் அதை அவளுக்கே ஊட்டினேன். "ஐயோ, பால் காலியாச்சு, எடுத்து வரேன்," என்று எழ, "வேண்டாம், உட்காரு," என்று கூறி, அவளைப் பார்த்து சிரித்தேன்.

ஒரு உணர்ச்சிகரமான தருணம்

மேரி என் அருகில் அமர்ந்து, "நிஜத்தில் இல்லாவிட்டாலும், அப்படி வாழலாமே," என்று கூறினாள். "என்ன உளர்ற?" என்று கேட்டேன். "நேரடியாகக் கேக்குறேன், நாம இப்ப சேரலாமா?" என்று கேட்டாள். "பின்னால் பிரச்சனை வந்தா?" என்று தயங்கினேன். "நான் பார்த்துக்குறேன்," என்று உறுதியளித்தாள். அந்தத் தருணத்தில், நாங்கள் ஒரு நெருக்கமான உணர்ச்சிகரமான பந்தத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டோம். மேரியின் அன்பும், புரிதலும் என்னை ஆச்சரியப்படுத்தின.

ஒரு புதிய பொறுப்பு

மறுநாள் காலை, வீட்டுக்கு சென்று, அலுவலகத்துக்கு விடுப்பு சொல்லி, தூங்கினேன். மாலை, பிள்ளைகள் பள்ளியில் இருந்து வந்தபோது, "மேரி டீச்சர் இன்னைக்கு வரல," என்று கூறினர். மொட்டை மாடிக்கு சென்று மேரிக்கு அழைத்தேன். "காலும் இடுப்பும் வலிக்குது, அதான் லீவு," என்று சிரித்தாள். "சரி, பார்த்துக்கோ," என்று ஆறுதல் கூறினேன்.

நாட்கள் செல்ல, நாங்கள் வாரந்தோறும் சந்தித்து, ஒரு நெருக்கமான நட்பை வளர்த்தோம். என் மனைவிக்கு சந்தேகம் வராமல் பார்த்துக் கொண்டேன். ஒரு நாள், மேரி அழைத்து, "நான் கர்ப்பமாக இருக்கேன்," என்று கூறினாள். அதிர்ச்சியடைந்த நான், மாலை அவள் வீட்டுக்கு சென்றேன். "நான் வேலையை ராஜினாமா செய்து, அம்மாவுடன் கேரளா செல்கிறேன். அங்கு ஒரு பள்ளியில் வேலை கிடைத்திருக்கு. குழந்தையை அங்கு பெற்றுக்கொள்வேன்," என்று திட்டமிட்டிருந்தாள்.

"அக்கம் பக்கத்தினர் கணவர் பற்றி கேட்டால்?" என்று கேட்டேன். "வெளிநாட்டில் வேலை செய்கிறார், வருடத்துக்கு ஒருமுறை வருவார் என்று சொல்வேன்," என்று பதிலளித்தாள். பின்னர், மேரி கேரளா சென்றுவிட்டாள். நானும் ஆண்டுக்கு ஒரு முறை, ஒரு மாதம் விடுப்பு எடுத்து, மனைவியிடம் வேலை விஷயமாகப் பயணம் என்று கூறி, கேரளாவுக்கு செல்கிறேன். மேரிக்கு இரு அழகான ஆண் குழந்தைகள் பிறந்துள்ளனர்.

ஒரு பாடம்

இந்தக் கதை, வாழ்க்கையின் எதிர்பாராத திருப்பங்களையும், பொறுப்புகளையும் பேசுகிறது. மேரியுடனான சந்திப்பு எனக்கு புதிய புரிதல்களை அளித்தது. குடும்பத்தை மதித்து, பொறுப்புகளை ஏற்று, வாழ்க்கையை முழுமையாக வாழ வேண்டும் என்பதை கற்றேன்.

குறிப்பு: இந்தக் கதை முற்றிலும் கற்பனையானது. இதில் உள்ள கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் சம்பவங்கள் உண்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டவை அல்ல.