மாமியாரின் மாங்கனி

 

ராஜேஸ்வரி:

குடும்ப பந்தம்: ஒரு புதிய பயணம்

என் அறிமுகம்

வணக்கம் நண்பர்களே! நான் ஆனந்த், கோவையில் வசிக்கிறேன். இது எனக்கும் என் மாமியார் ராஜேஸ்வரியுடன் ஏற்பட்ட ஒரு அன்பான பந்தத்தின் கதை. இந்தக் கதை என் வாழ்க்கையில் ஒரு முக்கியமான திருப்புமுனையை உருவாக்கியது. என் மாமியார், வயது 48, ஆனால் அவரைப் பார்த்தால் 40 வயதுக்குள் இருப்பது போலவே தோன்றும். அவர் தனது உடலை மிகவும் பராமரித்து, எப்போதும் நேர்த்தியாக இருப்பவர். அவருக்கு ஒரே மகள் மட்டுமே, அதாவது என் மனைவி. இந்தக் கதை, நான் அவருடன் மதுரையில் ஒரு வாரம் செலவிட்டபோது நடந்தவற்றைப் பற்றியது.

ஒரு எதிர்பாராத பயணம்

என் மாமனார், வயது 63, ஒரு நாள் பைக்கில் செல்லும்போது நாய் குறுக்கே வந்ததால் விழுந்து காலில் காயம் அடைந்தார். அவருக்கு தினமும் மருத்துவமனைக்குச் சென்று கட்டு போட வேண்டியிருந்தது. என் மனைவி அப்போது தன் நண்பரின் மகனுக்கு தேர்வு நேரத்தில் உதவுவதற்காக வெளியூரில் இருந்தாள். அவள் என்னிடம், “ஆனந்த், நீ மதுரைக்குப் போய் ஒரு வாரம் அப்பாவைப் பார்த்துக்கோ. நான் ஒரு வாரத்தில் வந்துடறேன்,” என்று கூறி, தன் நண்பரிடமிருந்து ஒரு காரை ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தாள்.

நான் அன்று இரவு கிளம்பி, மறுநாள் காலை மதுரை சென்றடைந்தேன். என் மாமனாருக்கு பழங்கள், ஹார்லிக்ஸ் போன்றவை வாங்கி எடுத்துச் சென்றேன். அவரை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லும் பொறுப்பு என்னுடையது. மாமியாரைப் பார்க்கும்போது, அவர் குளித்து முடித்து, தலை துவட்டியவாறு வந்தார். “வாங்க மாப்ள, எப்போ வந்தீங்க?” என்று புன்னகையுடன் கேட்டார். அவரது அன்பான வரவேற்பு எனக்கு மகிழ்ச்சியை அளித்தது.

ஒரு குடும்பத்தின் அன்பு

மாமியார் ராஜேஸ்வரி மிகவும் அன்பானவர். மாமனாரின் காயம் குறித்து அவர் கவலைப்பட்டார். “இவருக்கு இதெல்லாம் தேவையா? வயசான காலத்தில் வண்டி ஓட்டி விழுந்துட்டார். இப்போ யாரு இவரைப் பார்ப்பது?” என்று கண்ணீருடன் கூறினார். நான் அவரை ஆறுதல் படுத்தி, “எல்லாம் சரியாகிடும், அத்தை. நான் இருக்கேன், கவலைப்படாதீங்க,” என்றேன்.

அவர், “நீங்க இல்லைனா நான் என்ன பண்ணுவேன்? உங்களுக்கு நன்றி, மாப்ள,” என்று கூறி, என் தோளில் சாய்ந்து அழுதார். அந்தத் தருணத்தில், நான் அவருக்கு ஆதரவாக இருக்க வேண்டும் என்று உறுதியாக முடிவு செய்தேன். அவரது பாசமும், குடும்பத்தின் மீதான அக்கறையும் என் மனதைத் தொட்டது.

மருத்துவமனை பயணம்

மறுநாள் காலை, மாமனாரை மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்ல காரில் கிளம்பினோம். மாமனார் நடக்க முடியாத நிலையில் இருந்ததால், நானும் மாமியாரும் அவரை இரு பக்கமும் தாங்கி காரில் ஏற்றினோம். அப்போது, மாமியார் என்னிடம், “மாப்ள, நீங்க வந்தது எங்களுக்கு பெரிய உதவி. இந்தக் காரை ஓட்டறதுக்கு நன்றி,” என்றார். நான் புன்னகையுடன், “இதெல்லாம் என் கடமை, அத்தை,” என்றேன்.

மருத்துவமனையில் மாமனாருக்கு கட்டு போட ஒரு மணி நேரம் ஆனது. அந்த நேரத்தில், மாமியார் என்னிடம், “மாப்ள, பக்கத்துல ஒரு ஜூஸ் கடை இருக்கு. வாங்க, கொஞ்சம் ஜூஸ் குடிச்சிட்டு வரலாம்,” என்றார். நாங்கள் இருவரும் ஒரு அருகிலுள்ள கடைக்குச் சென்று, பழச்சாறு குடித்தோம். அப்போது, நான் அவரிடம், “அத்தை, நீங்க இவ்வளவு பொறுப்பா எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கறீங்க. உங்களுக்கு எப்படி இவ்வளவு எனர்ஜி இருக்கு?” என்று கேட்டேன்.

அவர் சிரித்து, “மாப்ள, குடும்பத்தை பார்த்துக்கறது ஒரு பொறுப்பு. ஆனா, அதுதான் எனக்கு மகிழ்ச்சியைத் தருது. நீங்களும் உங்க மனைவியும் இப்படித்தான் ஒரு நல்ல குடும்பத்தை கட்டி எழுப்பணும்,” என்றார். அவரது வார்த்தைகள் எனக்கு ஒரு புதிய புரிதலை அளித்தன.

ஒரு புதிய புரிதல்

அந்த ஒரு வாரத்தில், நான் மாமியாருடன் நிறைய நேரம் செலவிட்டேன். ஒரு நாள், அவர் ஒரு உறவினர் வீட்டுக்கு பணம் வாங்கச் செல்ல வேண்டும் என்று கூறினார். “மாப்ள, கார் வேண்டாம். பைக்கில் போய்டலாம், சீக்கிரமா முடிச்சுடலாம்,” என்றார். நாங்கள் இருவரும் பைக்கில் சென்றோம். வழியில், அவர் ஒரு உறவுக்காரப் பெண்ணை அழைத்து வந்தார். அந்தப் பெண்ணை ஒரு கடையில் இறக்கிவிட்டு, நாங்கள் மீண்டும் வீட்டுக்கு வந்தோம்.

வீட்டுக்கு வந்த பிறகு, மாமியார் மீன் வறுவல் செய்து, “மாப்ள, இந்தா, உங்களுக்கு பிடிக்கும்னு நினைக்கிறேன்,” என்று கூறி, உணவு பரிமாறினார். நாங்கள் ஒன்றாக அமர்ந்து சாப்பிட்டோம். அப்போது, அவர் என்னிடம், “மாப்ள, நீங்க இவ்வளவு உதவி பண்ணறீங்க. உங்களுக்கு ஒரு நல்ல எதிர்காலம் இருக்கு. உங்க மனைவியை நல்லா பார்த்துக்கோங்க,” என்றார்.

நான், “அத்தை, உங்க அன்பும் ஆதரவும் இல்லாம இது சாத்தியமாகி இருக்காது. நீங்க எனக்கு ஒரு அம்மா மாதிரி,” என்றேன். அவர் கண்கலங்கி, “நீங்க இப்படி சொல்றது எனக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சியா இருக்கு, மாப்ள,” என்றார்.

ஒரு மறக்க முடியாத பயணம்

அந்த ஒரு வாரம் என் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத அனுபவமாக அமைந்தது. மாமியாரின் பாசமும், குடும்பத்தின் மீதான அவரது அர்ப்பணிப்பும் எனக்கு பெரிய பாடத்தை கற்றுக்கொடுத்தன. மாமனாரின் உடல்நிலை மேம்பட்டு, அவர் மீண்டும் நடக்க ஆரம்பித்தார். என் மனைவி ஒரு வாரம் கழித்து மதுரை வந்து, “ஆனந்த், நீ இவ்வளவு பொறுப்பா எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிட்டதுக்கு நன்றி,” என்று கூறினாள்.

நான் மாமியாரிடம், “அத்தை, இந்த ஒரு வாரம் உங்களோடு இருந்தது எனக்கு நிறைய கற்றுக்கொடுத்து இருக்கு. இனி எப்போ வேணும்னாலும் உங்களுக்கு உதவிக்கு வரேன்,” என்றேன். அவர் புன்னகையுடன், “மாப்ள, நீங்க எப்பவும் எங்க குடும்பத்தோட ஒரு முக்கியமான பகுதி,” என்றார்.

முடிவுரை

இந்தக் கதை எனக்கு குடும்பத்தின் முக்கியத்துவத்தையும், ஒருவருக்கு ஒருவர் ஆதரவாக இருப்பதன் அவசியத்தையும் உணர்த்தியது. மாமியார் ராஜேஸ்வரியின் அன்பு, பொறுப்பு, மற்றும் வாழ்க்கையை எதிர்கொள்ளும் தைரியம் எனக்கு புதிய உத்வேகத்தை அளித்தன. இந்தப் பயணம் என்னை ஒரு சிறந்த குடும்ப உறுப்பினராகவும், பொறுப்பான மனிதனாகவும் மாற்றியது.

நண்பர்களே, உங்கள் குடும்பத்துடன் இணைந்து, அவர்களுக்கு ஆதரவாக இருங்கள். ஒரு சிறிய உதவி கூட பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும். என் கதை உங்களுக்கு ஒரு உத்வேகமாக இருக்கும் என்று நம்புகிறேன்!