பெரியம்மா தென்னை தோப்பில்

 

கிராமத்து பெரியம்மாவுடனான ஒரு பந்தம்

கிராம வாழ்க்கை எப்போதும் இயற்கையோடு இணைந்த, உறவுகளால் நிரம்பிய ஒரு பயணம். அங்கு ஒவ்வொரு மனிதரும் ஒரு கதையை உள்ளடக்கியவர். இந்தக் கதை, ஒரு கிராமத்தில் ஒரு பெரியம்மாவுடனான எதிர்பாராத சந்திப்பையும், அதன் மூலம் உருவான மரியாதையான பந்தத்தையும் பற்றியது. மரியாதை, குடும்ப மதிப்புகள், மற்றும் சமூகத்துடன் இணைந்து வாழ்வதை மையமாக வைத்து இந்தப் பதிவு ஒரு உணர்ச்சிகரமான கதையை விவரிக்கிறது.

கிராமத்து வாழ்க்கை

நான் விக்கி, வயது 26, பட்டப்படிப்பு முடித்து, அப்பாவுடன் கிராமத்தில் விவசாயம் பார்க்கும் ஒரு இளைஞன். எங்கள் கிராமம் அமைதியானது, பதினைந்து வீடுகள் தள்ளி தள்ளி அமைந்தவை. தினமும் மாலையில், நான் எங்கள் தோட்டத்தில் குளித்துவிட்டு, வீட்டுக்கு திரும்புவது வழக்கம். தோட்டத்துக்கு செல்லும் வழியில் ஒரு பாலம் கட்டுவதற்காக குழி தோண்டி இருந்தார்கள். அதனால், நான் என் பைக்கை அருகில் உள்ள ஒரு வீட்டில் விட்டுவிட்டு, நடந்து தோட்டத்துக்கு செல்வேன்.

ஒரு மாலை, தோட்டத்தில் குளித்துவிட்டு, பைக் எடுக்க அந்த வீட்டின் பின்புறம் நடந்து சென்றேன். அங்கே, எங்கள் கிராமத்து பெரியம்மா, வயது 48, தென்னந்தோப்புக்கு அருகில் நின்று கொண்டிருந்தார். அவர் சிவகாமி பெரியம்மா, எங்கள் கிராமத்தில் எல்லோருக்கும் மரியாதைக்குரியவர். அவர் துண்டு மட்டும் கட்டியிருந்தார், குளித்துவிட்டு வீட்டுக்கு செல்வதாகத் தெரிந்தது. என்னைப் பார்த்தவுடன், "விக்கி, தோட்டத்துக்கு போய்ட்டு வாரியா?" என்று அன்பாகக் கேட்டார்.

ஒரு எதிர்பாராத உரையாடல்

நான், "ஆமா, பெரியம்மா, குளிச்சிட்டு வந்தேன்," என்று சிரித்தேன். அவர், "சரி, இரு, நைட்டி போட்டுட்டு வரேன். வேற யாராவது பார்த்தா, பேசுவாங்க," என்று கூறி, வீட்டுக்குள் சென்றார். நான் வெளியே நின்று, அவருடன் பேச ஆரம்பித்தேன். சிறிது நேரத்தில், அவர் நைட்டி அணிந்து வந்து, "விக்கி, உன்னைப் பார்த்து ரொம்ப நாளாச்சு. வீட்டுக்கு வந்து ஒரு டீ குடிச்சிட்டு போ," என்று அழைத்தார்.

நான் அவர்கள் வீட்டு பின்புற வாசல் வழியாக உள்ளே சென்றேன். அது ஒரு சிறிய வீடு, சமையலறையும் படுக்கையறையும் மட்டுமே. பெரியம்மா அன்பாக, "என்ன, மகனே, படிப்பு முடிச்சாச்சு, இப்போ விவசாயமா?" என்று கேட்டார். "ஆமா, பெரியம்மா, அப்பாக்கு உதவி பண்ணுறேன்," என்று பதிலளித்தேன். அவர் தனது குடும்பத்தைப் பற்றி பேசினார். "என் புருஷன் வயசாகிடுச்சு, மகன்கள் சென்னைக்கு வேலைக்குப் போய்ட்டாங்க. நான் இங்க தனியா இருக்கேன்," என்று கூறினார்.

ஒரு மரியாதையான பந்தம்

பேச்சு வளர்ந்தபோது, பெரியம்மா தனது வாழ்க்கையில் தனிமையை உணருவதாகப் பகிர்ந்து கொண்டார். "விக்கி, இந்த வயசுல தனியா இருக்குறது கஷ்டம்தான். ஆனா, கிராமத்து மனுஷங்க நம்மை பார்த்துக்குறாங்க," என்று கூறினார். நான், "பெரியம்மா, நீங்க எங்களுக்கு எல்லாம் அம்மா மாதிரி. நான் இங்க இருக்கேன், எப்பவும் உங்களுக்கு உதவி பண்ணுவேன்," என்று உறுதியளித்தேன்.

அவர் சிரித்து, "நீ இன்னும் சின்ன பையன் மாதிரி இருக்க. ஆனா, உன்னோட பேச்சு முதிர்ச்சியா இருக்கு. உன்னை மாதிரி ஒரு மகன் இருந்தா, எந்த கவலையும் இருக்காது," என்று உருக்கமாகக் கூறினார். நாங்கள் கிராம வாழ்க்கை, விவசாயம், மற்றும் குடும்பம் பற்றி நீண்ட நேரம் பேசினோம். "விக்கி, இந்த கிராமத்துல எல்லாம் ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவி பண்ணிக்கணும். அப்போதான் வாழ்க்கை மகிழ்ச்சியா இருக்கும்," என்று அவர் கூறியது என் மனதைத் தொட்டது.

ஒரு புதிய பொறுப்பு

அன்று மாலை, நான் கிளம்பும்போது, பெரியம்மா, "விக்கி, அடிக்கடி வந்து பாரு. உன்னோட பேச்சு எனக்கு மகிழ்ச்சியா இருக்கு," என்று கூறினார். "நைட் பெரியப்பா வந்துடுவார், ஆனா நீ காலையில 10 மணிக்கு வந்து பாரு. எப்பவும் பின்வாசல் வழியா வந்து பேசு, ஊரு பேச்சு வராம இருக்கட்டும்," என்று சிரித்தார். நானும், "சரி, பெரியம்மா, நான் உங்களுக்கு தம்பி மாதிரி இருப்பேன்," என்று உறுதியளித்து கிளம்பினேன்.

மறுநாள் காலை, பெரியம்மா வீட்டுக்கு பின்வாசல் வழியாக சென்றேன். பெரியப்பா வெளியே சென்றிருந்தார். நாங்கள் மீண்டும் பேசி, சிரித்து, கிராமத்து நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டோம். "விக்கி, உன்னை மாதிரி ஒரு பையன் எங்களுக்கு துணையா இருக்கான், இதுல இருந்து எங்களுக்கு பெரிய மகிழ்ச்சி," என்று பெரியம்மா கூறினார்.

ஒரு பாடம்

இந்தக் கதை, கிராமத்தில் ஒரு மரியாதையான பந்தம் எப்படி உருவாகியது என்பதைப் பேசுகிறது. சிவகாமி பெரியம்மாவுடனான சந்திப்பு, மரியாதை, புரிதல், மற்றும் சமூகத்துடன் இணைந்து வாழ்வதன் முக்கியத்துவத்தை எனக்கு உணர வைத்தது. கிராம வாழ்க்கை, உறவுகளால் செழிக்கிறது, ஒருவருக்கு ஒருவர் உதவுவதால் மகிழ்ச்சி பெருகுகிறது.

குறிப்பு: இந்தக் கதை முற்றிலும் கற்பனையானது. இதில் உள்ள கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் சம்பவங்கள் உண்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டவை அல்ல.