தோழியும் தங்கையும்

 

நந்தினி:

தேவி:

என் நண்பர்களுடனான நட்பு

என் பெயர் அஜித், வயது 19. என் தோழிகளான நந்தினி மற்றும் தேவி, இரட்டையர்கள், இருவருக்கும் வயது 28. நாங்கள் ஒரே தெருவில் வசிக்கிறோம், எப்போதும் ஒன்றாக நேரம் செலவழித்து, பேசி, சிரித்து மகிழ்வோம். இந்தக் கதை, நாங்கள் ஒரு நாள் ஒன்றாகக் கழித்த மறக்க முடியாத தருணங்களைப் பற்றியது.

ஒரு சாதாரண நாளின் தொடக்கம்

நாங்கள் மூவரும் எப்போதும் போல ஒரு நாள் மாலையில் ஒன்றாக அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம். பள்ளி நாட்கள், சினிமா, விளையாட்டு என பல விஷயங்களைப் பற்றி பகிர்ந்து கொண்டோம். பேச்சு வழக்கம்போல சிரிப்பையும் மகிழ்ச்சியையும் நிறைத்தது. நந்தினி எப்போதும் உற்சாகமாக ஏதாவது புதிய யோசனைகளை முன்வைப்பவள், அன்றும் அப்படித்தான் ஒரு யோசனை சொன்னாள்.

ஒரு வேடிக்கையான திட்டம்

நந்தினி திடீரென, “ஏய், அஜித், நாம ஏன் ஒரு வேடிக்கையான கேம் விளையாடக் கூடாது? நாளைக்கு எங்க வீட்டுக்கு வா, நாங்க மூணு பேரும் சேர்ந்து ஏதாவது ஜாலியா பண்ணலாம்!” என்று கூறினாள்.

நான் சிரித்துக் கொண்டே, “என்ன கேம்? மாட்டிக்கிட்டா உங்க வீட்டுல அடி வாங்குவேன்!” என்று கிண்டலாகச் சொன்னேன்.

தேவி சிரித்து, “அட, பயப்படாத! நாங்க எல்லாம் ஒழுங்கா பிளான் பண்ணுவோம். நாளைக்கு வீட்டுல யாரும் இருக்க மாட்டாங்க, வா!” என்று கூறி, இருவரும் உற்சாகமாகச் சென்றுவிட்டனர்.

மனதில் ஒரு உற்சாகம்

அவர்கள் சொன்னது என் மனதில் ஒரு உற்சாகத்தை ஏற்படுத்தியது. “நாளை என்ன செய்யப் போகிறோம்?” என்று யோசித்தவாறு, அந்த இரவு உற்சாகத்துடன் கழிந்தது. மறுநாள் ஒரு மகிழ்ச்சியான நாளாக இருக்கும் என்று நம்பிக்கையுடன் தூங்கினேன்.

ஒரு வேடிக்கையான நாள்

மறுநாள் காலை, எல்லாவற்றையும் முடித்துவிட்டு, நந்தினி மற்றும் தேவியின் வீட்டிற்குச் சென்றேன். தேவி கதவைத் திறந்தாள். இருவரும் ஒரே மாதிரியான உடைகள் அணிந்திருந்தனர் – குறுகிய கை சட்டையும், வசதியான உடைகளும். இரட்டையர்கள் என்பதால், அவர்களைப் பார personally distinguishing them was always a fun challenge!

விளையாட்டு தொடங்கியது

நந்தினி சோஃபாவில் அமர்ந்து, “என்ன, அஜித், ரெடியா? இன்னைக்கு நாம மூணு பேரும் ஒரு கேம் விளையாடப் போறோம்!” என்று உற்சாகமாகக் கூறினாள். தேவியும் சிரித்து, “ஆமா, உன்னை எங்களால மிஞ்ச முடியுமானு பார்க்கப் போறோம்!” என்று கிண்டல் செய்தாள்.

நாங்கள் ஒரு வேடிக்கையான “கார்டு கேம்” விளையாட முடிவு செய்தோம். மூவரும் சோஃபாவில் அமர்ந்து, கார்டுகளை எடுத்து விளையாட ஆரம்பித்தோம். நந்தினி மற்றும் தேவி இருவரும் ஒரே மாதிரி தோற்றமளித்தாலும், அவர்களின் விளையாட்டு உத்திகள் வேறு வேறாக இருந்தன. நந்தினி வேகமாக விளையாடுவாள், தேவி சற்று யோசித்து விளையாடுவாள். நான் அவர்களை வெல்வதற்கு முயற்சி செய்தேன், ஆனால் அவர்கள் இருவரும் என்னை மிஞ்சினார்கள்!

சிரிப்பும் நட்பும்

விளையாட்டின் போது, நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் கிண்டல் செய்து, சிரித்து மகிழ்ந்தோம். நந்தினி ஒரு கட்டத்தில், “அஜித், நீ இவ்வளவு சீக்கிரம் தோத்துடுவேனு நினைக்கல!” என்று சிரித்தாள். தேவியும், “ஆமா, அடுத்த ரவுண்டுல உன்னை நாங்க இன்னும் வேகமா வீழ்த்துவோம்!” என்று கூறி சிரித்தாள்.

நாங்கள் மூவரும் கார்டு விளையாட்டை முடித்த பிறகு, சிறிது நேரம் பழைய பள்ளி நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டோம். நந்தினி தன் கல்லூரி நாட்களைப் பற்றி ஒரு வேடிக்கையான கதை சொன்னாள், தேவி தன் முதல் சைக்கிள் ஓட்டிய அனுபவத்தைப் பகிர்ந்தாள். அந்த நேரம் எங்கள் நட்பை இன்னும் ஆழமாக்கியது.

ஒரு சிறு சிற்றுண்டி

விளையாட்டு முடிந்த பிறகு, நந்தினி சமையலறைக்குச் சென்று, எங்களுக்கு சிறிது பஜ்ஜியும் டீயும் தயார் செய்து கொண்டு வந்தாள். மூவரும் மாடியில் உள்ள பால்கனியில் அமர்ந்து, சூரிய அஸ்தமனத்தைப் பார்த்தவாறு பஜ்ஜி சாப்பிட்டு, பேசி மகிழ்ந்தோம். அந்தத் தருணம் எங்கள் நட்பின் எளிமையையும் அழகையும் உணர வைத்தது.

முடிவுரை

நந்தினி மற்றும் தேவியுடன் கழித்த அந்த நாள், எங்கள் நட்பின் முக்கியத்துவத்தை மீண்டும் உணர வைத்தது. ஒரு எளிய விளையாட்டு, சிரிப்பு, மற்றும் சிற்றுண்டி எங்களை இன்னும் நெருக்கமாக்கியது. இந்த நினைவுகள் என் மனதில் என்றும் நிலைத்திருக்கும், மேலும் அடுத்த முறை நாங்கள் ஒன்று கூடும்போது இன்னும் பல மகிழ்ச்சியான தருணங்களை உருவாக்க ஆவலாக உள்ளேன்.