டேய் பசங்களா நான் ரெடி வந்து என்னை ஓழுங்கடா

 

குமுதா:

குமுதாவின் விளையாட்டு உலகம்

கிராமத்து மண்ணில் பிறந்து, விளையாட்டு மைதானத்தில் வாழ்ந்த ஒரு இளம் பெண்ணின் கதை இது. குமுதா, வயது 22. அப்பா இல்லை, அம்மா மட்டுமே உறவாக இருக்கும் இவள், சேலம் நகரில் பி.ஏ. படித்தவள். ஆனால், அவளது உண்மையான உலகம் புத்தகங்கள் அல்ல, விளையாட்டு மைதானம் தான்.

விளையாட்டு - குமுதாவின் உயிர்

குமுதா ஒரு அத்தலேட். கபடி, வாலிபால், கூடைப்பந்து என்று எந்த விளையாட்டாக இருந்தாலும் அவளுக்கு வெற்றி சான்றிதழ்கள் குவிந்தன. பள்ளி நாட்களில் இருந்தே அவள் ஒரு வெற்றியாளராக திகழ்ந்தாள். கயல் ஆனந்தி போல உயரமான, உறுதியான உடலமைப்பு கொண்டவள். வெயிலில் விளையாடியதால் அவளது நிறம் சற்று கருத்து, ஆனால் அவளது உடல் ஒரு கோயில் சிலை போல அழகாக இருக்கும். "கிராமத்தில் பெண்கள் விளையாட்டை தேர்ந்தெடுப்பது அரிது," என்று அவள் சொல்வாள். ஆனால், அவள் எப்போதும் இளைஞர்களுடன் சேர்ந்து விளையாடுவாள். டீ-ஷர்ட், ஷார்ட்ஸ் அணிந்து, மாலை 5 மணி முதல் இரவு 9 மணி வரை மைதானத்தில் இருப்பாள்.

கிராமத்தில் விளையாட்டு என்றால் கபடி, வாலிபால், கூடைப்பந்து தான். வாலிபாலில் மட்டும் சில பெண்கள் அவளுடன் சேர்ந்து விளையாடுவார்கள். ஆனால் கபடி, கூடைப்பந்து என்றால் இளைஞர்களுடன் தான். மாலை விளையாட்டு முடிந்து, ஒவ்வொரு வீட்டில் இருந்தும் "போதும், வா!" என்று குரல் வரும். ஆனால் குமுதாவும், மூன்று இளைஞர்களும் கடைசி வரை மைதானத்தில் இருப்பார்கள்.

இளமையின் கனவுகள்

குமுதாவுக்கு கல்லூரி வாழ்க்கை ஒரு புதிய உலகத்தை திறந்தது. ஹாஸ்டலில் தங்கிய போது, அவளது தோழிகள் பல விஷயங்களை அவளுக்கு சொல்லிக் கொடுத்தார்கள். உலகைப் பற்றி, உணர்ச்சிகளைப் பற்றி அவள் புரிந்து கொண்டாள். ஆனால், அவளது மனம் எப்போதும் விளையாட்டில் தான் இருந்தது. வீட்டில் தனியாக இருக்கும் போது, அவள் தன்னைப் பற்றி, தனது உணர்வுகளைப் பற்றி யோசிப்பாள். "ஒரு பெண்ணாக, இளமையில் இப்படி உணர்வது இயல்புதானே?" என்று அவள் மனம் கேள்வி கேட்கும்.

விளையாட்டு மைதானத்தில் அவளுடன் விளையாடும் இளைஞர்கள் அவளை எப்போதும் கவனிப்பார்கள். சிலர் அவளது உற்சாகத்தைப் பாராட்டுவார்கள், சிலர் அவளது திறமையைப் புகழ்வார்கள். ஆனால், அவர்களுடனான நெருக்கம் அவளுக்கு ஒரு புதிய உணர்வை அளித்தது. அவர்கள் அவளைப் பார்க்கும் பார்வையில், ஒரு குறும்பு, ஒரு ஆர்வம் இருந்தது. அது அவளுக்கு பிடித்திருந்தது, ஆனால் அதற்கு மேல் எதுவும் நடக்கவில்லை.

ஒரு மறக்க முடியாத மாலை

ஒரு நாள், மாலை விளையாட்டு நேரம் வந்தது. கிராமத்தில் பெரும்பாலானோர் வேலைக்கு சென்று, மாலை 7 மணிக்கு திரும்பி வந்து, 8 மணிக்கு உறங்கிவிடுவார்கள். மைதானத்தில் குமுதாவும், மூன்று இளைஞர்களும் மட்டுமே இருந்தார்கள். அன்று கபடி ஆட்டம் வழக்கத்தை விட விறுவிறுப்பாக இருந்தது. ரவி, காதர், காசி - மூவரும் அவளுடன் விளையாடினார்கள். அவர்களின் பார்வைகளில், பேச்சுகளில் ஏதோ ஒரு மாற்றம் இருந்தது. அவர்கள் ஏதோ திட்டமிட்டிருப்பது அவளுக்கு புரிந்தது.

இரவு 8 மணிக்கு கபடி ஆட்டம் தொடங்கியது. குமுதாவும் ரவியும் ஒரு பக்கம், காதரும் காசியும் மறுபக்கம். ஆட்டம் உச்சத்தில் இருந்தது. திடீரென, காதர் அவளை தொட முயன்ற போது, அவள் தவறி விழுந்தாள். அந்த கணத்தில், மைதானத்தின் விளக்கு அணைந்தது. இருட்டில், அவர்கள் நால்வரும் ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ளும் ஒரு தருணம் உருவானது. அது ஒரு உணர்ச்சிகரமான, ஆனால் எளிமையான பிணைப்பாக இருந்தது.

ஒரு புதிய பயணம்

அந்த மாலைக்கு பிறகு, குமுதாவுக்கும் அந்த இளைஞர்களுக்கும் இடையே ஒரு புரிதல் உருவானது. அவர்கள் ஒருவரையொருவர் மதிக்க கற்றுக்கொண்டார்கள். குமுதாவின் மனதில் இருந்த தனிமை, பயம் எல்லாம் மறைந்து, ஒரு புதிய நம்பிக்கை பிறந்தது. அவள் தனது விளையாட்டு ஆர்வத்தை தொடர்ந்தாள், ஆனால் இப்போது ஒரு புதிய நட்புடன்.

இந்த கதை, ஒரு இளம் பெண்ணின் உற்சாகமான வாழ்க்கையை, அவளது கனவுகளை, மற்றும் அவளது மனதில் எழுந்த உணர்வுகளைப் பற்றி பேசுகிறது. கிராமத்து மைதானத்தில் தொடங்கிய இந்த பயணம், அவளுக்கு ஒரு புதிய தன்னம்பிக்கையை அளித்தது.

குறிப்பு: இந்த கதை முற்றிலும் கற்பனையானது. இதில் உள்ள கதாபாத்திரங்கள் மற்றும் சம்பவங்கள் உண்மையை அடிப்படையாகக் கொண்டவை அல்ல.